Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Ο ρυθμός του κόσμου

Αυτός ο μικρός θεός που μιλά

Ο ποιητής
Αυτός ο αθώος
Αυτός ο μάγος
Ο θαυματοποιός
Ο μυστηριώδης δαμαστής των λέξεων
Που λατρεύει την ομορφιά
Αυτός ο μικρός θεός που μιλά
Και με το λόγο του γίνεται φως

Τάκης Βαρβιτσιώτης




Το πρώτο βιβλίο ποίησης που αγόρασα ήταν το Πούσι του Νίκου Καββαδία. Το αγόρασα σε μιά έκθεση βιβλίου, νομίζω την πρώτη έκθεση που οργανώθηκε στην Αθήνα. Για την ακρίβεια θυμάμαι ότι είχε γίνει στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στο Φάληρο, σε κάτι περίεργους ημιφωτισμένους διαδρόμους στρωμένους με μοκέτα. Πρέπει να ήμουν στο Γυμνάσιο, πήγαμε στην έκθεση με τη φίλη μου τη Ρένα ένα Σάββατο κι όταν σταθήκαμε στον πάγκο με τις ποιητικές συλλογές του Καββαδία δεν ήξερα ποιά να πρωτοδιαλέξω. 


Στο σπίτι είχαμε μιά ανθολογία ποιημάτων, τρίτομη, παράρτημα της εγκυκλοπαίδειας "Παιδεία". Ήταν διαρθρωμένη χρονολογικά και έφτανε να περιλαμβάνει αρκετούς σύγχρονους ποιητές, που έγιναν και οι πιό αγαπημένοι μου. Την διάβαζα μετά μανίας και τσάκιζα τις σελίδες με τα ποιήματα που μ'άρεσαν για να τα βρίσκω ευκολότερα. Ποτέ δεν μ'άρεσε να τσακίζω τις σελίδες των βιβλίων. Δεν ξέρω τί μανία με είχε πιάσει με τους συγκεκριμένους μικρούς τόμους. Εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι η ιδέα ήταν μάλλον κουτή, αφού κατέληγαν οι περισσότερες σελίδες τσακισμένες. Τώρα βέβαια όταν ξαναπιάνω στα χέρια μου εκείνα τα τομίδια, τα τσακίσματα αποκτούν μιά άλλη αξία, σηματοδοτούν εκείνη την περίεργη εποχή. Τέλος πάντων. 

Ο Καββαδίας με τον εύληπτο στίχο του ήταν ο αγαπημένος μου ποιητής στην ανθολογία εκείνη. Εφηβεία βλέπεις. Είχα αποστηθίσει όλα τα ποιήματα του, θυμάμαι όμως πως με συγκινούσαν ιδιαίτερα οι Γάτες των Φορτηγών και ο Νέγρος Θερμαστής από το ΤζιμπουτίΌταν απέκτησα το Πούσι (και σιγά-σιγά και τις άλλες συλλογές του Καββαδία) σε εκείνη την ωραία έκδοση του Κέδρου με το κοκκινωπό χαρτονένιο εξώφυλλο και την προμετωπίδα του Τσαρούχη, δεν καταλάβαινα ότι έτσι ξεκινούσα ένα ωραίο ταξίδι σε ένα είδος λογοτεχνίας που αγάπησα πολύ και ακόμη δεν το έχω χορτάσει. 


Ένας από τους λόγους που ξεκίνησα να φτιάξω αυτό το ιστολόγιο, πριν έξι χρόνια, ήταν γιατί σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα επιτέλους όχι μόνο να καταγράφω αλλά και να μοιράζομαι τα ποιήματα που αγαπώ. Πριν το ιστολόγιο, είχα ένα μικρό σημειωματάριο -κι ακόμη το έχω κάπου φυλαγμένο- που αντέγραφα τα ποιήματα που μου άρεσαν. Σιγά-σιγά, πολλά από τα ποιήματα εκείνα τα αντέγραψα εδώ. Σχεδόν όλες οι πρώτες μου αναρτήσεις περιλαμβάνουν ποιήματα. Κι ίσως δεν είναι τυχαίο που μιά από τις δημοφιλέστερες αναρτήσεις της Ιφιμέδειας είναι Το ποίημα που άρεσε στην Καίτη.


Αν έπρεπε να σκεφτώ ποιό είναι το πρώτο ποίημα που μου έκανε εντύπωση, θα έπρεπε μάλλον να ανατρέξω σε κάποιο από τα σχολικά μας Ανθολόγια. Μου έρχεται αίφνης στο νου το Τσιριτρό του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Θυμάμαι όμως πιό έντονα ένα άλλο ποίημα, πολύ μελοδραματικό, που το διάβαζα ξανά και ξανά στην αγαπημένη μου Νέα Εγκυκλοπαίδεια του Παιδιού της Αντιγόνης Μεταξά: Ο Βορειάς που τ'αρνάκια παγώνει, του Γεωργίου Ζαλοκώστα. 

Ἦτον νύχτα, εἰς τὴν στέγη ἐβογγοῦσε
Ὁ βορειᾶς, καὶ ψιλὸ ἔπεφτε χιόνι.
Τί μεγάλο κακὸ νὰ ἐμηνοῦσε
Ὁ βορειᾶς ποῦ τ' ἀρνάκια παγώνει;


Ποιήματα σοβαρά δεν έγραψα ποτέ. Στα χρόνια του σχολείου όμως υπήρξα μεγάλο πειραχτήρι και διαπίστωσα ήδη από το δημοτικό την μεγάλη μου ευχέρεια στο να συνθέτω σατιρικούς στίχους -με θέματα εμπνευσμένα από τους συμμαθητές και τη σχολική ζωή φυσικά. Έχω ευχέρεια στην ομοιοκαταληξία, ακόμη και σήμερα που παραλλάσσουμε τραγούδια με τον Θ. όλη την ώρα στο σπίτι, αυθόρμητα κι εύκολα παράγω ομοιοκατάληκτους στίχους με κάποιο στοιχειώδη ειρμό και τους προσαρμόζω σε γνωστές μελωδίες. Θα μπορούσα λοιπόν να γράψω σκωπτικά ποιήματα ή στίχους για επιθεώρηση. Κάτι είναι κι αυτό. 


Μιά από τις χαρές που μου έδωσε τόσα χρόνια η ενασχόληση με το ιστολόγιο αυτό ήταν η δυνατότητα να ασχοληθώ κάπως και με τη μετάφραση ποιημάτων. Μετέφρασα για το ιστολόγιο κάποια λίγα ποιήματα που μου άρεσαν (απλά πράγματα, όπως το πολύ αγαπημένο μου Nous Deux του Eluard) αλλά και ποιήματα στο πλαίσιο μιάς θαυμάσιας πρωτοβουλίας που είχε ο ιστολόγος Cyrus του Gravity and the Wind (που δυστυχώς δεν γράφει πιά), την λεγόμενη Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης. Ο Cyrus οργάνωσε συνολικά πέντε Ιστοσυναντήσεις Ποιητικής Μετάφρασης, στις οποίες έδινε πέντε αγγλόφωνα ποιήματα τα οποία επιχειρούσαμε -όσοι ιστολόγοι θέλαμε- να μεταφράσουμε. Ο ίδιος συγκέντρωνε και δημοσίευε όλες τις μεταφράσεις και εν συνεχεία συζητούσαμε πάνω στις δυσκολίες που είχαμε συναντήσει, τις επιτυχέστερες επιλογές απόδοσης, κλπ. Όποιος θέλει να δει καλύτερα αυτό που περιγράφω, ας κάνει μιά επίσκεψη εδώ


Η αγγλόφωνη ποίηση είναι μιά από τις πολύ μεγάλες μου αγάπες. Από τον Shakespeare (που εκεί στα 20 επιχειρούσα να προσεγγίσω στο πρωτότυπο συχνάζοντας στη δανειστική του Βρετανικού Συμβουλίου) και την Barrett Browning ως την Carol Ann Duffy και τον Tim Burton
Αγαπώ ιδιαίτερα και την ποίηση της Άπω Ανατολής: Κινέζους και Ιάπωνες. Για λόγους προσωπικούς, το πολυτιμότερο βιβλίο που έχω είναι τα 300 Eρωτικά Ποιήματα της Ιζούμι Σικίμπου.

Αγαπώ τον Νερούδα.  

Αγαπώ τα παιδικά ποιήματα και τα nonsense limericks


Εχθές το βράδυ ο Τσαλαπετεινός είχε την ευγένεια να με καλέσει να συμμετέχω στη συλλογική ανάρτηση που ετοίμασε για την σημερινή παγκόσμια ημέρα ποίησης. Έπρεπε να διαλέξω ένα ποίημα αγαπημένο -και δυσκολεύτηκα πολύ στην επιλογή. Σκέφτηκα πολλά αλλά κατέληξα στο εξής: αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω, θα έλεγα ότι ο πιό αγαπημένος  μου ποιητής είναι ο Κ.Π. Καβάφης, αυτός μου ταιριάζει περισσότερο. Τα Άπαντα Ποιητικά από τις εκδόσεις Ύψιλον είναι το βιβλίο ποίησης στο οποίο επανέρχομαι συχνότερα. Ποιό να διαλέξω όμως από όλα τα ποιήματά του; Επέλεξα τελικά τον Δεμένο Ώμο -κυρίως γι'αυτούς τους συγκλονιστικούς στίχους: 

Ξανάδεσα τον ώμο, και στο δέσιμο
αργούσα κάπως· γιατί δεν πονούσε,
και μ' άρεζε να βλέπω το αίμα. Πράγμα
του έρωτός μου το αίμα εκείνο ήταν.



Ποιό είναι το δικό σας αγαπημένο ποίημα;



******
Η ανάρτηση εικονογραφείται με φωτογραφίες του Βέλγου Charles Corbet (1868-1936).





Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Κάνε ό,τι μπορείς





Στην καλύτερη σκηνή του Greenberg, ο 40χρονος ήρωας, που πρόσφατα έχει νοσηλευτεί σε κλινική για ψυχική διαταραχή, βρίσκεται σχεδόν αιφνιδιαστικά στο κέντρο ενός πάρτυ που οργανώνουν νεαρά παιδιά, γύρω στα 18-20. Κάποια στιγμή του προτείνουν και παίρνει κοκαΐνη γεγονός που του προκαλεί υπερδιέγερση αλλά και ένα αίσθημα απελευθέρωσης και τότε, μεταξύ άλλων, απευθυνόμενος σε αυτά τα παιδιά τους λέει αυτά που αληθινά σκέφτεται  για τη γενιά τους - πράγματα που σε μεγάλο βαθμό αισθάνομαι κι εγώ. 

You’re mean. The thing about you kids is that you’re all kind of insensitive.  I’m glad I grew up when I did.  Your parents were too good at parenting.   All that Baby Mozart and Dan Zanes songs.   You’re so sincere and interested in things.   There’s a confidence in you guys that’s horrifying.   You’re all ADD and carpal tunnel -- you wouldn’t know agoraphobia if it bit you in the ass. And it makes you mean. You say things to someone like me who is older and smarter with this blithe air.   I’m freaked out by you kids.   I hope I die before I end up meeting one of you in a job interview...
[η σκηνή εδώ]



Στις 2 Μαρτίου 1840, η Doña Gertrudis Castañeda ταξιδεύοντας με πλοίο έπεσε σε φοβερή καταιγίδα στη θάλασσα και σε αυτή την τρομερή θέση επικαλέστηκε την Παρθένο της Soledad της Santa Cruz και αφού σώθηκε αφιερώνει αυτόν το τάμα.


Βάζω να φτιάξω μιά κούπα τσάι του βουνού και αιφνιδιάζομαι γιατί διαβάζω: 
Συμφιλιώσου με το παρελθόν σου για να μη σου καταστρέψει το παρόν.

Η εταιρεία Fino (το site εδώ) που πουλάει βότανα συσκευασμένα σε φακελάκια, είχε την εξυπνότατη ιδέα να προσθέσει μηνύματα στο καρτελάκι που συγκρατεί το σχοινάκι έξω από το χείλος της κούπας. 





Στις 18 Σεπτεμβρίου 1930, ο κύριος Donato Lopez, ενώ κυνηγούσε την αγελάδα του μέσα σε ένα ρέμα, καθώς προσπάθησε να την πιάσει με το λάσσο, είχε την ατυχία να πέσει σε έναν βράχο και να σπάσει το αριστερό του πόδι. Μετά από τέτοιο ισχυρό χτύπημα απευθύνθηκε με όλη την καρδιά του για βοήθεια στο Άγιο Τέκνο της Atocha και με ευγνωμοσύνη αφιερώνει αυτό το τάμα.



Ο Στ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής, Βουλευτής Πειραιώς και Νήσων με το κόμμα του ΛΑΟΣ (για δεύτερη θητεία παρακαλώ) έχει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον blog, ιδιαιτέρως ενημερωτικό για τις δραστηριότητές του. Ο βουλευτής, που το σύνθημά του θα μπορούσε να συνοψιστεί στη φράση "Ελάτε να αγαπηθούμε", παρουσιάζει στην πρώτη σελίδα τις επερωτήσεις που απευθύνει σε υπουργούς, εκθέτει τη φιλοσοφία του με λίγα λόγια και δίνει ένα αναλυτικότατο βιογραφικό.

Αυτό το τελευταίο το βρήκα σχεδόν συγκινητικό, ιδίως στο πεδίο που αναφέρει τις σπουδές του, αφού είναι σαφές ότι κάθε μάθημα που έχει παρακολουθήσει, έστω υπό τον τύπο απλού σεμιναρίου, το θεωρεί πτυχίο 
Βιοσοφία, Ψυχολογία, Παιδαγωγική, Βιοηθική (I.M.Παναγιωτόπουλος, Ε.Παπανούτσος) Κυβερνητική, Φιλοσοφία, Θεολογία, Ψυχανάλυση, Αστρονομία, Αισθητική, Αρχαιολογία, Ιστορία  Ευρωπαϊκού Πολιτισμού 
Είναι όμως συγκινητικός ο Βαΐτσης και στο πεδίο Πολιτικές-Κοινωνικές δραστηριότητες, όπου με κάθε ειλικρίνεια αναφέρει την απασχόλησή του ως
Εκδότης, Συγγραφέας βιβλίων, Αρχισυντάκτης στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο, Δημοσιογράφος 9,84  Ραδιοφωνικός Παραγωγός, T.V. Sex-therapy, Couple counseling, Life couching [sic]. 
Πολλά θαυμάσια μπορεί κανείς να ανακαλύψει χαζεύοντας το blog του, όπως π.χ. τις 111 φωτογραφίες του υπό τον τίτλο "Μια εικόνα, χίλιες λέξεις", αλλά σπουδαιότερη θεωρώ τη συλλογή ρηθέντων υπό του ιδίου του Βαΐτση που ειπώθηκαν σε διάφορες συνεδριάσεις της Βουλής. Η συλλογή έχει τον εκπληκτικό τίτλο Vais Advice [μάλλον έβλεπε κι εκείνος Miami Vice, στη δεκαετία του '80] και από εκεί σταχυολογώ τη μαγική φράση 
Για την Αρκαδία οφείλουμε όλοι να μιλάμε πάντα
που ο κος Αποστολάτος εκστόμισε στις 3-6-2011 κατά τη Συζήτηση Επικαίρων Ερωτήσεων.

Εντυπωσιακό είναι επίσης το γεγονός ότι τελικώς στον κο Αποστολάτο αποδίδεται η γνωστή λατινική φράση de gustibus et de coloribus non est disputandum, την οποία φέρεται να είπε στις 3 Αυγούστου 2011 στη συζήτηση του σχεδίου Νόμου του Υπουργείου Οικονομικών. 





Τον μήνα Μάιο του 1839 η Doña Gabriela Lois είχε μιά σοβαρή ασθένεια που την έφερε σε κατάσταση απελπισίας, χωρίς ελπίδα ότι θα ζήσει. Εκείνη εμπιστεύθηκε τον εαυτό της με όλη της την καρδιά στον Άγιο του San Salvador ο οποίος την θεράπευσε αμέσως. Απευθύνει πολλές ευχαριστίες σε έναν τόσο μεγάλο Κύριο, και Θεό. 
                              



Στις 28 Απριλίου 1952 η Marilyn Monroe εισήχθη σε νοσοκομείο του Λος Άντζελες για αφαίρεση σκωληκοειδίτιδας. Είχε προφανώς τεράστια αγωνία για την επέμβαση, αφού όταν οι γιατροί σήκωσαν την ιατρική ρόμπα για να ξεκινήσουν, βρήκαν κολλημένο πάνω στην κοιλιά της ένα ιδιόχειρο σημείωμά της που έλεγε τα εξής: 

Dear Dr. Rabwin,
cut as little as possible I know it seems vain but that doesn't really enter in to it. The fact I'm a woman is important and means much to me. 
Save please (I can't ask enough) what you can – I'm in your hands. You have children and you must know what it means – please Dr Rabwin – I know somehow you will!
thank you – thank you – thank you – For God's sakes Dear Doctor no ovaries removed – please again do whatever you can to prevent large scars. 
Thanking you with all my heart.
Marilyn Monroe

Πόσο παιδιάστικο και πικρό αυτό το no ovaries removed...



[όλη η ιστορία από εδώ]



Ευχαριστώ το Θεό και τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης γιατί τέτοια μέρα, πριν 25 χρόνια, σώθηκα ενώ είχα δεχτεί 4 πυροβολισμούς στην πόλη San Luis Potosi, S.L.P. 28-Δεκ.-2006

Οι μικροί πίνακες που είναι διάσπαρτοι μέσα στην ανάρτηση είναι μεξικάνικα τάματα. Είναι συνήθως φτιαγμένοι από τσίγκινα κεραμίδια ή μικρά πλακίδια και απεικονίζουν την περίσταση κατά την οποία ένας πιστός που διατρέχει κάποιο κίνδυνο ζητά τη βοήθεια ενός αγίου και σώζεται με θεία παρέμβαση, συνήθως από βέβαιο θάνατο. Οι πιστοί ανέθεταν την εκτέλεση σε ντόπιους ναΐφ ζωγράφους θέλοντας με τους πίνακες να αφηγηθούν με άμεσο τρόπο τις προσωπικές τους ιστορίες σωτηρίας, που κυμαίνονται από οικιακά δράματα και πυροβολισμούς μέχρι χτυπήματα κεραυνών και διασώσεις από πνιγμό. Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι μαζί με την εύγλωττη εικονογράφηση περιλαμβάνεται πάντα και μια αναλυτική επεξηγηματική επιγραφή.
Τα τάματα αυτά εμφανίζονται από τον 18ο αιώνα και συνεχίζουν να κατασκευάζονται ακόμη στην εποχή μας. Ως ζωγραφικά έργα επηρέασαν σημαντικά τον Diego Rivera και την Frida Kahlo που τα συνέλεγαν συστηματικά. 
Δείτε και μάθετε περισσότερα για τα μεξικάνικα τάματα ΕΔΩ.



Στις 29 Νοεμβρίου του έτους 1862, ο Calletano Favera και η σύζυγός του Agustina Murillo δέχτηκαν επίθεση από τρεις ληστές στην είσοδο του δρόμου του Sangarri de Urrutia. Ο Calletano δέχτηκε επίθεση και γδάρθηκε το μέτωπό του από μιά σφαίρα κι έπειτα πυροβολήθηκε στην πλάτη, όπου παραμένει ακόμη η σφαίρα. Και η Agustina Murillo δέχτηκε δύο χτυπήματα στο κεφάλι. Και οι δύο είναι υγιείς χάρη σε μεγάλο θαύμα του Κυρίου της Villaseca.



Να νικιέσαι καμιά φορά, αλλά να μην υποκύπτεις ποτέ - Alfred de Vigny 


Μέχρι να τελειώσει αυτή η ανάρτηση ήπια και ένα χαμομήλι ;)


Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Bésame Mucho







[για αυτή την ανάρτηση πατάτε απαραιτήτως το play, δεν με νοιάζει κι αν είσαστε σε συμβούλιο, στους Χαιρετισμούς, σε νοσοκομείο δύο η ώρα τη νύχτα]


Ανακαλύπτω ότι το αγόρι μου χαλαρώνει όταν το κρατάω σε στάση ταγκό, μάγουλο-με-μάγουλο, και τραγουδάω το Besame mucho. Εκείνος κοιτάει το υπερπέραν με ανοικτό το στόμα και πότε-πότε χαμογελάει. Εγώ τραγουδάω και χορεύω. Γυρνάμε και βίντεο. Μπορεί να κάθεται ώρες έτσι, να ακούει και να στροβιλίζεται κι εγώ κάνω ό,τι μπορώ.


Δυστυχώς όμως υπάρχει ένα πρόβλημα: επειδή δεν ξέρω ισπανικά, επαναλαμβάνω μόνο το δίστιχο "besame mucho, como si fuera esta noche la ultima vez" -με προφορά όμως σπανιόλικη, να σημειωθεί αυτό. 


Εις μάτην αναζήτησα τους στίχους on-line και προσπάθησα να τους αποστηθίσω. 
Να, σήμερα εκεί που του άλλαζα πάνα, μου ξέφυγε κι ένα "χέσαμε μούτσο".


Το τραγούδι, που το έγραψε to 1949 μια κυρία με το δεν-έχω-πιό-ισπανικό όνομα Consuelo Velasquez, δεν μου άρεσε ποτέ στο παρελθόν, μάλλον γλυκανάλατο το έβρισκα, τύπου Χούλιο Ιγκλέσιας εξώφυλλο στο Ρομάντζο και μουσικό διάλειμμα του Ζακ Μεναχέμ στην ΕΡΤ. Ίσως γιατί είναι χιλιοτραγουδισμένο με διάφορες ερμηνείες, κάποιες από τις οποίες βρίσκω ιδιαίτερα γελοίες, όπως αυτή των Beatles και του Placido Domingo. Περιέργως, ως φαίνεται, δεν το τραγούδησε ποτέ η ίδια η συνθέτης που πέθανε το 2005
Βρίσκω υπέροχες την πρώτη ερμηνεία από τον Emilio Tuero και αυτή του Javier SolisΚαλύτερη όμως από όλες είναι για μένα αυτή της Cesaria Evora που έχω εδώ στην αρχή της ανάρτησης.


Αυτά λοιπόν τα νέα μου: δεν χορταίνω να ακούω και να τραγουδάω το Besame Mucho. Μέχρι να μου περάσει. Ως τότε, πάμε πάλι επανάληψη τους στίχους



Bésame, bésame mucho
Como si fuera esta noche
La última vez


Bésame, bésame mucho
Que tengo miedo a perderte
Perderte después


Quiero tenerte muy cerca
Mirarme en tus ojos
Verte junto a mi
Piensa que tal ves mañana
Yo ya estaré lejos
Muy lejos de ti








Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Officially Forty-fied

Μια εφηβεία επιεικής που γίνεται σαράντα








Σαράντα καράτια, σαράντα κύματα, σαράντα παλικάρια από τη Λιβαδειά, σαράντα γιδοπρόβατα κι εξηνταδυό μοσχάρια, όπως και να το πάρεις το 40 είναι πολύ σημαδιακός αριθμός. 
Αισίως λοιπόν σαράντα. Και μη μου πείτε "καλά σαράντα". 
Να μου πείτε οι σαραντάρες ίσον με δύο εικοσάρες, γι'αυτό οι σαραντάρες έχουν διπλές τις χάρες. Ναι, αυτό το δέχομαι. 


Κακά τα ψέμματα, είναι ηλικία ορόσημο. Τί να λέμε τώρα. Λες "σαράντα" και γεμίζει το στόμα σου. Αυτή είναι "σαραντάρα" σου λέει ο άλλος με νόημα. Μεγάλωσε (αυτό είναι το νόημα). 


Τέλος πάντων, καταλάβατε. Σαραντάρισα. 





Όποιος μικρή θα παντρευτεί και όχι σαραντάρα
στον κόσμο αυτό θα κάνει μεγάλη κουταμάρα



Τί έμαθα μέχρι εδώ;  


Έμαθα ένα σωρό πράγματα. Ήμουνα και πάντοτε καλή μαθήτρια, όχι να το παινευτώ, αλλά ήμουν. Έχουμε και λέμε -λάβετε μανιφέστο συμπυκνωμένης σοφίας εντελώς προσωπικού χαρακτήρα φυσικά. 


Έμαθα να προετοιμάζομαι για το χειρότερο σενάριο, όσο απίθανο κι αν είναι αυτό. Σε πολλές περιπτώσεις στη ζωή μου έχω ζήσει το χειρότερο σενάριο. 


Έμαθα ότι όσο προετοιμασμένος κι αν είσαι, σε πολλές περιπτώσεις θα βρεθείς απροετοίμαστος γιατί η ζωή είναι απρόβλεπτη και ποτέ δεν μπορείς να φανταστείς κάθε τροπή που θα πάρει το σενάριο.
(τί γράφω Θεέ μου;)


Έμαθα με τα χρόνια να δέχομαι τους ανθρώπους όπως είναι. Αν μου κάνουν, τους κρατάω. Αν όχι, τους ανέχομαι απλώς. Αν είναι τελείως απαράδεκτοι, τους δείχνω με τον τρόπο μου ότι δεν μου είναι ούτε καν ανεκτοί (σπάνιο αυτό, έχω μεγάλη υπομονή και ανοχή). 


Έμαθα ότι οι άνθρωποι αλλάζουν. Περνώντας τα χρόνια, αλλάζουν. Οι φίλοι που έκανες στα είκοσι δύσκολα θα είναι μαζί σου στα σαράντα. Ούτε αυτοί θα μείνουν ίδιοι, ούτε εσύ.
Αν θες να κρατήσεις μιά σοφία από την σαραντάρα, κράτα αυτήν. Τα πάντα ρεί, όπως λέει και η Ελένη Λεγάκη.


Έμαθα ότι υπάρχουν αληθινά κακοί άνθρωποι, όποια έννοια κι αν δίνει κανείς στο χαρακτηρισμό "κακός": αδίστακτοι, ανήθικοι, χυδαίοι άνθρωποι υπάρχουν εκεί έξω. Αν με ρώταγες στα τριάντα μου θα σου έλεγα ότι καθένας έχει την αλήθεια του και ότι ο αυτός που σε σένα φαίνεται "κακός" για κάποιον άλλον είναι "καλός". Μπούρδες. Υπάρχουν κακοί άνθρωποι, κακοί όπως στις ταινίες και τα παραμύθια. 

Έμαθα ότι σε κάποιους ανθρώπους είμαι βαθιά και ειλικρινά αντιπαθής -και δεν μπορεί να γίνει τίποτα για να αλλάξει αυτό. Έμαθα λοιπόν να το δέχομαι αυτό. Θα υπάρχουν στη ζωή μου άνθρωποι που δεν με συμπαθούν. -Δεν έμαθα ακόμη πώς να μην με πειράζει αυτό.

Έμαθα για τον εαυτό μου ότι θέλω να γεύομαι όσο περισσότερα πράγματα μπορώ στη ζωή, να μαθαίνω συνέχεια, να ακούω, να διαβάζω, να βλέπω -δεν θέλω και δεν μπορώ να αφιερώσω όλη τη ζωή μου στη δουλειά μου.

Αυτά τα λίγα. Η βαριά φιλοσοφία δεν είναι και για χόρταση.




Τί δώρο θέλω για τα γενέθλιά μου;


Το πήρα ήδη το δώρο μου. Κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο και πότε-πότε βγάζει μικρούς ήχους, μισοξυπνάει, ξεσκεπάζεται και πάλι τον παίρνει ο ύπνος. 
Ήρθε χωρίς καλά-καλά να τον περιμένω κι έδωσε μιά γερή κλωτσιά στις βεβαιότητες και στις λύπες μου, λίγο το'χεις;




Μελωδικός επίλογος ή τί μάθαμε σήμερα παιδάκια;








Καημένε Kid Rock, πόσο σε καταλαβαίνω...




Well I guess I'm freaking forty
Oh, but I'm better off than some,
Well I might be freaking forty
But you're freaking forty-one!