Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008

The exquisite corpse will drink new wine


O Yellow Kid εμπνέεται από το γνωστό παίγνιον των Dada και μας καλεί να παίξουμε μαζί του.


Ο Ηνίοχος λαμβάνει την πρόσκληση και με τη σειρά του προσκαλεί μεταξύ άλλων κι εμένα.


Οι κανόνες, τους οποίους αντιγράφω από τον Ηνίοχο που αντέγραψε τον Yellow Kid είναι οι εξής:


Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε φράσεις από πέντε μπλόγκερ της επιλογής μας και να σχηματίσουμε με τις φράσεις αυτές μια καινούργια φράση


Επίσης


Α. Η επιλογή της κάθε φράσης από τον κάθε μπλόγκερ να μην μην ξεπερνά τις τρεις λέξεις και να επιλέγεται από τους χρήστες με όσο το δυνατόν τυχαίο copy/paste.


Β. Δεν έχει σημασία αν στο τέλος η πρόταση ή η παραγραφός βγάζει νόημα. Αυτό είναι και η πλάκα! Αποφύγετε να "ωραιοποιήσετε" το αποτέλεσμα, και αφήστε την ως έχει.


Γ. Αποφεύγετε να χρησιμοποιείτε φράσεις απο ήδη επιλεγμένους μπλόγκερ.



Επιλέγω να αντιγράψω από τους Πασταφλώρα, 7 demons, Misirlou Oubliez, Έντεκα, και Gravity and the Wind και συγχρόνως τους προσκαλώ να συνεχίσουν.



Η δική μου φράση είναι αυτή και προέκυψε βάζοντας όσες λέξεις έπιανε τυχαία το ποντίκι (συνήθως τέσσερις-πέντε):








Έχω την εντύπωση όμως ότι η ανωτέρω φράση βγάζει κάποιο νόημα... Χμμ.

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

Lazba

Μιά εβδομάδα στη Λέσβο. 860 χιλιόμετρα on the road. Ένα ταξίδι που εξελίχθηκε ακριβώς όπως το είχαμε οργανώσει. Και μόνο γι'αυτό, αξιομνημόνευτο.


το άγαλμα της Ελευθερίας στο λιμάνι της Μυτιλήνης

Σκηνές από το έργο:

Κατάλαβα ότι η ζωή μπορεί να είναι όχι απλώς κινηματογραφική αλλά και cartoon: ένας αρουραίος με 'κυνήγησε' (υπό το αδιάφορο βλέμμα μιάς γάτας) σην αυλή μιάς εκκλησίας και με ανάγκασε να (προσπαθήσω να) σκαρφαλώσω σε έναν στύλο. Ό,τι και να σας περιγράψω είναι λίγο. Έπρεπε να είστε εκεί να κάνετε καινούργιο συκώτι.

Αμίμητος καυγάς ανάμεσα σε φύλακες του νέου Αρχαιολογικού Μουσείου Μυτιλήνης. Φαίνεται πώς έχει κάποιου είδους κακή αύρα το έρημο...
Το παλιό Μουσείο είναι η περίτρανη απόδειξη της εκτίμησης που χαίρουν οι προϊστορικές αρχαιότητες εν Ελλάδι αν δεν εξυπηρετούν εθνικ(ιστικ)ούς σκοπούς.
Στο κατά τα άλλα υπέροχο Μουσείο του Απολιθωμένου Δάσους υψωμένο φρύδι και ύφος χιλίων καρδιναλίων.

Ευγενείς αν μη τι άλλο στο Μουσείο του Θεόφιλου και στο Teriade.

Υπάρχει μουσείο στην Λέσβο που να αισθάνεσαι πραγματικά ευπρόσδεκτος;
Ναι, ευπρόσδεκτοι στο θαυμάσιο Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας στην Αγία Παρασκευή. Το αποδεικνύουν με τη σήμανσή τους σε όλο το νησί και φυσικά την υποδοχή τους.
Ευπρόσδεκτοι στη Δημοτική Πινακοθήκη της Μυτιλήνης που φιλοξενεί τη συλλογή έργων τέχνης του τεχνοκριτικού Γιώργου Πετρή.
Ευπρόσδεκτοι στο Βυζαντινό Μουσείο της Μυτιλήνης (απέναντι από τον Άγιο Θεράποντα στο κέντρο της πόλης, δεν το πιάνει το μάτι σου), που θα ήταν σοβαρή παράλειψη να μη δει κανείς.

Κεραμεικά στη Μυτιλήνη. Μιά γλυκόπικρη ιστορία πάλης ανάμεσα στο βιομηχανοποιημένο κιτς και την παραδοσιακή δημιουργία. Πήγαμε διαβασμένοι και αναζητήσαμε την Εργάνη στην πόλη της Μυτιλήνης. Απολύτως καλόγουστες δημιουργίες, θερμή υποδοχή με δύο πολύ ζεστά χαμόγελα, η σελίδα τους τους αδικεί και τους το είπα: πρέπει να την αναβαθμίσουν. (Παύλο κάνε κάτι!). Όσοι πάντως μελλοντικά βρεθείτε στην Αγιάσο πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτείτε τον Δ. Χατζηγιάννη, τέταρτη γενιά κεραμίστα, γιό του Γιάννη Χατζηγιάννη που δίδαξε πολλούς από τους νεώτερους κεραμίστες του νησιού, στο εκπληκτικό εργαστήριό του. Μας χάρισε μιά σπασμένη του κανάτα, ένα από τα ωραιότερα αντικείμενα που έχουμε στο σπίτι μας.

Ελιές, ελιές, ελιές, ελιές, ελιές. Και πεύκα. Και λάβα!


Και σαπούνια ξαδέλφη μου! Σαπούνια! Σαπούνια ε; Σαπούνια!


Ούζα, άλλο καλό. Προσωπικά ψηφίζω Λισβόρι.

Στην χερσόνησο της Αμαλής μία πέρδικα διασχίζει το δρόμο, σταματά και μας κοιτάζει με την ίδια περιέργεια που την κοιτάμε κι εμείς. Φταίει το ροζ μαντήλι μου;

Ροζ φλαμίνγκο στις Αλυκές της Καλλονής.

Το βυζαντινό εκκλησάκι του Αγίου Στεφάνου -μιά εκπληκτική εμπειρία.

Ο πευκώνας στην περιοχή της Αγιάσου.

Στη Λέσβο χρησιμοποιούσαμε τρεις χάρτες συγχρόνως και τον αρκετά καλό οδηγό της Τ. Χατζηδημητρίου Ανεξερεύνητη Λέσβος. Και πάλι βρεθήκαμε να ψάχνουμε ένα χωριό που δεν υπάρχει. Χριστούγεννα έλεγε σε έναν από τους χάρτες και φυσικά typical me ξεκίνησα να βρω το μόνο μέρος στη γη που θα ήθελα να είμαι δήμαρχος. Μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι, δεν θα πολιτευτώ.

Μονοήμερη εκδρομή στό Αϊβαλί και την Πέργαμο. Ο Τούρκος καπετάνιος καπνίζει απολαυστικά το πούρο του. Κουκουναριές. Ένα μεταλλείο χρυσού. Τανκς δίπλα στο Ασκληπιείο. Οι άνθρωποι είναι φιλόξενοι και επαγγελματίες. Η αξιοπρέπεια της φτώχειας. Οι Έλληνες που ταξιδεύουν μαζί μας μάς κάνουν να ντρεπόμαστε για τη συμπεριφορά τους. "Όλα δικά μας είναι" -so not.






Ξέρει κανείς που θα βρω τούρκικο τσάι στην Αθήνα;

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Γκουχ-γκουχ! Την προσοχή σας παρακαλώ...

Ο Ερμής αναζητά έναν σύντροφο.

Έναν σύντροφο που θα του ανοίξει το σπίτι του και την αγκαλιά του και θα είναι έτοιμος να περάσει μαζί του μια πολύχρονη σχέση ζωής. Έναν άνθρωπο για να μοιραστεί τα δύσκολα και τα εύκολα, που δεν θα τον προδώσει με την πρώτη ευκαιρία, δεν θα τον βαρεθεί και δεν θα τον δει σαν παροδικό παιχνίδι, αξεσουάρ ή ό,τι άλλο.


Ο Ερμής είναι έτοιμος να δώσει και να πάρει πολλή αγάπη.


Αν υπάρχει εκεί έξω ένας άνθρωπος που θέλει το ίδιο, ας στείλει ένα mail στο cerameia παπάκι yahoo τελεία com



(στη φωτό βλέπετε πόσο του πάνε τα κόκκινα)


Λάβετε παρακαλώ υπ'όψιν ότι ο Ερμής είναι 1 1/2 χρονών, διασταύρωση beagle με λαμπραντόρ (πιθανότατα), περίπου 30 κιλά, πολύ φιλικός και πολύ καλός φύλακας. Είναι κατάλληλος για εξοχική κατοικία ή σπίτι με κήπο. Κι αν βρίσκεστε εκτός Αθηνών, μην νοιάζεστε. Η αγαπημένη μου φίλη που έχει αναλάβει να του βρει το καινούργιο του σπίτι, θα κανονίσει να έρθει ο Ερμής σε σας.


Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

Nous deux

Nous deux

Nous deux nous tenant par la main
Nous nous croyons partout chez nous
Sous l'arbre doux sous le ciel noir
Sous tous les toits au coin du feu
Dans la rue vide en plein soleil
Dans les yeux vagues de la foule
Auprès des sages et des fous
Parmi les enfants et les grands
L'amour n'a rien de mystérieux
Nous sommes l'évidence même
Les amoureux se croient chez nous.


Paul Eluard, Derniers poèmes d'amour, 1963

Εμείς οι δυό κρατιόμαστε απ'το χέρι
Εμείς είμαστε σαν το σπίτι μας παντού
Κάτω απ'το δέντρο το τρυφερό κάτω απ΄τον ουρανό το μαύρο
Κάτω απ'όλες τις στέγες πλάϊ στη φωτιά
Στον άδειο δρόμο στη λιακάδα
Στα άδεια βλέμματα του πλήθους
Κοντά σε σοφούς και σε τρελλούς
Ανάμεσα σε γέρους και παιδιά
Ο έρωτας δεν έχει τίποτα μυστηριώδες
Εμείς είμαστε η ζωντανή απόδειξη
Οι ερωτευμένοι πιστεύουν σε μας.

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Τι θα βρέξει;

Περνάμε μέρες μνημόσυνο στην Αλίκη. Την αποκαθηλωμένη, μηδέποτε οριστικά δικαιωμένη στο κοινό αίσθημα, την Αλίκη-εγκληματία (σωστά την χαρακτήριζε η Μαλβίνα) που έλαμπε περισσότερο από ό,τι αντέχαμε.

Ξυπνάμε και κοιμόμαστε με τις βιογραφίες. Ρουφάμε πάλι όσα λίγα πέφτουν στα χέρια μας, με την ψευδαίσθηση ότι θα ζωντανέψει εκείνη για λίγο, ότι θα την καταλάβουμε κάπως περισσότερο. Στα σημεία που μεταφέρονται τα λόγια της ακούω τη φωνή της στα αυτιά μου.

Το βιβλίο του Γ.Π. είναι άνισο φυσικά, σε πολλά σημεία αντιγράφει άλλες πηγές αυτούσιες, στην αρχή μου φάνηκε παιδαριώδες στις διατυπώσεις του, σαν παιδική έκθεση ένα πράμα, αφελές με την καλή έννοια. Μετά σκέφτηκα αυτός είναι ένας τρόπος, ας πούμε ασφαλής, να προσεγγίσει αυτό το τραυματισμένο πλάσμα την μάνα-προστάτη του. Να την δικαιώσει όσο μπορεί και να δοκιμάσει εκ των υστέρων όσο μπορεί κι εκείνος να την προστατεύσει. Με τις πληγές του χαίνουσες ακόμα, με απολογίες, αιτιολογίες και δικαιολογίες. Η δίκη της Αλίκης με υπεράσπιση τον Γ.Π. που δικάζεται πιά κι ο ίδιος.

Η Αλίκη φυσικά θα μένει στο εδώλιο. Αλλά καθώς προχωρούσα στις σελίδες του βιβλίου κατέληξα ότι ο Γ.Π. πρέπει να απαλλαχτεί της δίκης του. Πώς να δικάσει κανείς ένα τόσο πολύ δαρμένο παιδί;

Από τις χαρές του βιβλίου ήταν η επιβεβαίωση ότι η Αλίκη έπαιζε τον εαυτό της στις ταινίες. Τό'ξερα, φωνάζω. Αυτά που προσπαθούσαμε να μάθουμε, να ξετρυπώσουμε από "αποκαλύψεις", να αποκρυπτογραφήσουμε από τα μισόλογα των συνεντεύξεων, η Αλίκη παιδί και μάγισσα τα έκανε ταινίες και τα πρόβαλε στα λευκά πανιά της Ελλάδας, πρός βρώσιν και συμμόρφωσιν. Όλα είναι εκεί.
Για σκέψου, ακόμη και η Υπολοχαγός Νατάσσα ήταν τόσο αυτοβιογραφική.

Όση κι αν ήρθε σκοτεινιά, όση κι αν θα'ρθει μπόρα
κάπου θα πάψει η ανηφοριά, θα'ρθεί κι η κατηφόρα
(προσπαθώ να μην το ξεχνάω Αλίκη)

Στο μεταξύ, στην αληθινή ζωή μας, κάνω όνειρα και σχέδια μακροπρόθεσμα, ακριβώς ότι δεν θα έπρεπε να κάνω δηλαδή αυτή την εποχή. Το φθινόπωρο αυτό θα είναι κατεξοχήν μιά εποχή αναμονής κι αβεβαιότητας. Όπως πρέπει να είναι ένα καθως πρέπει φθινόπωρο, ένα φθινόπωρο με τα όλα του. Κάνω σχέδια κι έπειτα σκέφτομαι ότι αυτό απαγορεύεται. Όχι σχέδια τώρα.

Μεγαλώνω κι εξακολουθώ σαν ηλίθιο, ηλίθιο παιδί να αρνούμαι να συνειδητοποιήσω τη σοβαρότητα των πραγμάτων. Αρνούμαι να παραδεχτώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν με συμπαθούν. Σύνδρομο Αλίκης μάλλον ε; Θέλω να μ'αγαπούν όλοι και να μου το δείχνουν και μου φαίνεται περίεργο όταν αυτό δεν συμβαίνει. Ακόμη πιό ακατανόητο μου φαίνεται, μα εντελώς ασύλληπτο σας το ορκίζομαι, ότι πλέον στα 36 μου υπάρχουν άνθρωποι που δεν με βρίσκουν χαριτωμένη, δεν με δέχονται όπως είμαι, με κατακρίνουν, με προσβάλλουν κι ακόμη υπάρχει τουλάχιστον ένας άνθρωπος που διαπιστωμένα επιδιώκει το κακό μου. Μαθαίνω τι γίνεται, καταλαβαίνω τις διεργασίες, αλλά ουσιαστικά δεν το καταπίνω με τίποτα. Είναι σαν να μιλάνε γιά κάποιον άλλον. Ποιός ξέρει; Ίσως αυτή είναι μιά ωριμότητα που θα την κατακτήσω -αν ζήσω- πολύ αργότερα. Κι ίσως να φταίει ότι έχω ζήσει μιά ζωή με πολλή αγάπη.

Διάβασα ένα σχόλιο της Αλίκης και θυμήθηκα τη χειρονομία του Παπανδρέου να νεύσει στη Δήμητρα να κατεβεί από το αεροπλάνο μετά το Χέρφηλντ. Προσωπικά πολύ το είχα ευχαριστηθεί. Ε, ήταν όπως και να το κάνεις πρόκληση, τόλμη και ανδρισμός. Πληρώνω το τίμημα κι είμαι ελεύθερος.

Σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να δω μιά μέρα έναν έλληνα πρωθυπουργό να κατεβαίνει από το αεροπλάνο, στο Μακεδονία ας πούμε, λίγο πριν τη ΔΕΘ, και να νεύει στον συντροφό του να έρθει δίπλα του. Θα ήταν όπως και να το κάνεις πρόκληση, τόλμη και ανδρισμός. Πληρώνω το τίμημα κι είμαι ελεύθερος.

Ο αδελφός μου μού θύμισε εχτές αυτή τη σκηνή. Την κολλάω εδώ γιατί έτσι.

Γιατί τα μαύρα πάνε πάντα τόσο πολύ στους μελαχρινούς Άντρες. Σας το γράφω εκ πείρας και, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε, και εκ παρατηρήσεως.

Γιατί έχει μιά γοητεία, μιά αλητεία ασύλληπτη ο πάτος. Μιά ηδονή παρόμοια με εκείνη της κορυφής. Έτσι δεν είναι;


Ψέμματα.
Το κολλάω εδώ γιατί ο άντρας μου άναψε το τσιγάρο του με ένα σπίρτο έτσι ακριβώς πριν έντεκα χρόνια.
Γιατί ίσως χρειαστεί να σκίσω κι εγώ ένα χαρτί έτσι ακριβώς, με τέτοια αποφασιστικότητα, και να κάψω το 'σπίτι' μου έτσι ακριβώς.
Κι είναι αυτός ένας τρόπος να ξορκίσω το φόβο μου.